Als je kijkt naar de werkelijke kosten van een detentie kan je wel stellen dat de kosten niet alleen voor de persoon in kwestie enorm zijn maar ook voor de maatschappij. Veel zal door de maatschappij worden moeten opgehoest om de gedetineerde en ex-gedetineerde bij te kunnen staan.
De auteur van dit artikel zal dan ook niet schrijven in geld maar in moeite en inzet en wat het kost om helemaal weer de goede kant op te kunnen gaan. Al ben ik mij bewust dat ook er personen zijn die te nimmer en nooit meer er boven op kunnen komen doordat de overheid bijvoorbeeld iemand levenslang heeft opgesloten of dat er een hoge boete betaald moet worden (na de gevangenisstraf) dat nooit meer afgelost kan worden.
Het is alweer even geleden dat ik vrijgesproken bent in Spanje en heeft het mij zeer zeker veranderd in de tussentijd. In deze negen vrije jaren plus de detentie zelf die ik hebt meegemaakt kan ik stellen dat de prijs die ik betaalde in deze periode zeer hoog is geweest.
De eerste dag dat je voor de rechter gebracht wordt nadat je verhoord bent door de politie op het politiebureau is echt een nachtmerrie. Je wordt voor een tweede keer verhoord door een rechter die samen met alle mensen die iets met de zaak te maken hebben in een kleine maar krappe kamer gehoord en op de proef gesteld omdat ze denken dat je erbij hoort. In geen velden of wegen heb ik kennis van de inhoud of dat ik er ook maar weet van zou hebben. Mensen doen werkelijk de raarste dingen om aan geld te komen als het om verboden middelen gaat. Ik was erg geschrokken en kon maar niet geloven dat er ooit onbeschofte mensen zijn die mijn vertrouwen zouden beschadigen en mij uiteindelijk naar deze plek zou gaan voeren.
Ik kreeg een pro deo advocaat toegewezen in de rechtbank en daar begon dan ook het verhoor werkelijk. Ik heb in mijn achterhoofd gehouden op militaire stijl de zaak te ondergaan. Werkelijk alvorens dit verhoor had de politie ons alle gelegenheden aangeboden om niet in paniek te gaan raken alhoewel de medeverdachten dat wel waren en terwijl zij niet weten dat ik ooit een AMO-opleiding hebt gehad bij Defensie. En zag ik mijn kans dus schoon om heel erg beheerst bij de rechter aan tafel te gaan schuiven en daar voor het eerst een verklaring af te leggen.
Iedereen deed zijn woord geven en toen ik als laatste aan de beurt was zag ik dus een volle kamer met mensen zitten die mij allerlei vragen gingen stellen. Op een rustige manier deed ik dan een verklaring afleggen met mijn nieuwe advocaat. Ik was onder de indruk van de rechter die een heel dik dossier aan het wegstrepen was met een markeerstift. Elk woord dat over mijn tong rolde voelde erg ongemakkelijk bij de rechter, alsof er al een oordeel over mij was geveld nog voordat ik de kamer binnen kwam en gehandboeid op een stoel ging zitten.
Gelukkig had ik mij een paar dagen geleden goed gedoucht en was ik van het viertal toch de meest frisse persoon. Ook de advocaten bleken zeer onder de indruk van mij te zijn en vertelde na afloop dat ik het heel erg goed had gedaan.
Toen ik te horen kreeg van een officiële tolk dat de rechter mij niet geloofde kon ik het helemaal niet geloven dat ik naar de gevangenis moest gaan. Dat was traumatisch voor mij omdat ik nooit met justitie te maken hebt gehad in deze vorm. Ook nog zo heel erg ver weg van huis en ook nog eens alleen zonder vrienden, kennissen en familie. Tja, het slechtste nieuws uit mijn leven voltrok zich voor deze dame die het mij mededeelde.
Eenmaal aangekomen bij de gevangenis moest ik een visiteer bezoek afleggen, alles werd ingenomen en genoteerd en werd mij gevraagd welke medicijnen ik gebruikte. Ook lichamelijk word ik onderzocht door artsen van de gevangenis. Eenmaal dat te hebben gedaan kreeg ik een NIS-nummer en was dat een nummer dat je levenslang bijblijft als je in de Spaanse gevangenis gedetineerd bent. En in de gevangenis ga je eerst voor 1 nachtje in een aparte cel voor twee personen zitten en kreeg je eten en drinken en ga je slapen met het weinige wat je bij je en/of aan hebt.
De tweede dag ga je naar een module en wordt je daar ondergebracht waar je een hele lange tijd verblijft. Dan leer je alles kennen en zie je dat er een soort pikorde is waar je met medegevangenen je plaats hebt. Tegelijkertijd ontdek je ook welke vrijheden er zijn en wat de tijden zijn om te gaan eten en drinken. Je leert zelfstandig te worden of zijn en probeert het thuisfront te bereiken zonder dat je eventueel geld op zak hebt. Veel mensen willen je daar ook helpen en geven ze je een telefoonkaart en leggen ze je uit hoe je de buitenwereld kan bereiken. Soms kan je ook briefpapier en postzegels ritselen voor een paar koppen koffie of thee en/of een sigaret als je krap bij kas zit.
De dagen zijn monotoon in de module, maar altijd kan je met iemand praten en komen er ook een soort vriendschappen uit voort als je de andere vertrouwd en je een band opbouwt. Mits je wel de taal begrijpt en spreekt die de ander ook begrijpt in Spanje.
Voor mijzelf was dat een heel erg groot probleem omdat ik totaal geen Spaans begreep en ook niet een andere taal machtig bent. Gelukkig was er in de rechtbank altijd wel een tolk aanwezig die dan het officiële werk deed. Ook was er in de gevangenis een contactmoment mogelijk met maandelijks de Reclassering – Bureau Buitenland, Epafras en elk halfjaar een medewerker van de Nederlandse ambassade. En als je familie hebt kan je ook die langs laten komen op gezette tijden.
En zo gebeurde het dat ik vrijwel negenentwintig maanden in de gevangenis verbleef met een rechtszaak die gevoerd werd uit de provincie en uiteindelijk het hooggerechtshof. Direct na de vrijspraak was is ik gelijk vrij man en stond ik om 21 uur buiten de poort van Algeciras en keek ik uit naar de haven. Dit met 56 euro’s in de hand en mocht ik na 8 dagen zwerven uiteindelijk in Sevilla bij een Leger des Heils (UMIES) verblijven wat was aangemeld via de consul van Nederland.
Bij mijn verblijf bij UMIES met een bed, bad en brood voorziening heb ik er een aantal dagen verbleven en ben ik daarna naar het vliegveld gebracht en op het vliegtuig gegaan naar België in Charleroi Airport. Daar ben ik de volgende dag opgehaald door vrienden die mij gebracht hebben naar het Leger des Heils in Zeeuws-Vlaanderen. Toen ik aankwam bij het Leger des Heils ben ik daar 11 maanden gebleven en vond ik daarna een nieuw thuis in Zaamslag.
Een halfjaar na mijn detentie ben ik weer gaan werken bij een transportbedrijf in Terneuzen en heb ik alle problemen die ik tegenkwam zo goed als opgelost door heel erg hard te werken als vrachtwagenchauffeur. Ik ben uiteindelijk 3,5 jaar actief geweest als chauffeur voordat ik in februari 2019 mentaal ziek werd met een psychose. In de periode dat ik ziek was heb ik heel erg veel hulp gekregen van de lokale GGZ instelling en ben ik gelukkig ook goed opgeknapt en mentaal weer fit geworden.
Ik heb ook erg veel te danken aan mijn vriendenkring en dat er mensen in mijn leven zijn gekomen die gelukkig voor mij een belangrijke bijdrage hebben gedaan in de vorm van aandacht, begrip en liefde.